Osiemnaście

„Droga Delilah.

Pewnie jeszcze nie wiesz, kto pisze, ale imienia i nazwiska Ci nie podam… Po prostu Tajemniczy.

Mamy kłopoty i to duże. Zauważyłaś zapewne, że Zło rośnie w siłę, a my mamy coraz większe problemy z opanowaniem tego żywiołu. Twoja przyjaciółka, Kirsten… Wmieszałaś ją w to, co było dobrą decyzją. Nie będzie problemu z tym, żeby zamieszkała u Ciebie, rozmawiałem z jej mamą; nie pamięta tej rozmowy, zmanipulowałem ją tak, by myślała, że jej córka wyjechała na wymianę uczniów z liceów z Shadow Town i Mightes. Wiem, że to dość głupie wytłumaczenie, ale na nic innego nie wpadłem. Powiedziałem jej także, że po rzeczy dla Kerr wpadniesz Ty, bo niedługo jedziesz do swojej babci, która mieszka w Mightes.

Ostatnio w ogóle nie myślisz o sobie; nic dziwnego, bo mnie również brakuje na to czasu, ale pewne sprawy musisz rozwiązać. Nie zamierzam wspominać jakie i w jaki sposób, ale Ty wiesz, co masz zrobić.

Poza tym przydałoby się, żeby Twoja mama wiedziała, w co się pakujesz. Z pewnością będzie temu przeciwna, ale ja Cię znam i wiem, że nie odpuścisz, jednak z czasem… wypady na ulicę Cieni staną się bezsensowne. Wiem, z czego Zło czerpie siłę; ostatnio natknęło się na pewną księgę po swoim przodku i zrozumiało, że im bardziej boją się go ludzie, tym silniejszy będzie, a tworząc owe napisy sieje lęk, bo nawet jeśli policjanci będą chcieli zachować wszystko „dla dobra śledztwa”, ludzie będą gadać i rozprzestrzeniać plotki.

Tymczasem Kirsten niech trzyma się zawsze blisko Ciebie… W różnych przypadkach w pobliżu będę ja. Czuję, że ta dziewczyna może mieć spory wpływ na naszą przyszłość. Domyślam się, że chcesz wiedzieć, co ze związkiem jej i Chrisa; niech się spotykają, ale tylko w Twoim domu, albo w Twoim towarzystwie. Tak, Chrisowi wyda się to dziwne, ale on naprawdę kocha Kirsten, tak samo jak ona jego, więc pod jego blond czupryną znajdzie się miejsce na zrozumienie tego, że Kerr zatrzymała się u Ciebie.

Wszystko wyjaśni się, gdy już Go zniszczymy.

Ach, napiszę Ci o jeszcze jednej sprawie… Mia Sletter naprawdę została zgwałcona przez Patrica Monate, nie pogodziła się z tą sytuacją i zaczęła myśleć mało racjonalnie, strasznie masochistycznie, nawet znęcała się nad sobą psychicznie. Pewnie wyszłaby na prostą, gdyby nie przechadzka ulicą Cieni – tam w jej myśli wkradł się Zły i podsunął jej pomysł skoczenia z tego wieżowca, w którym ostatnio chciał zabić Cię nasz wróg. Przykre jest to, że osoby słabe psychicznie są bardziej narażone na śmierć niż te, które nie wierzą w spełnianie się obietnic napisanych krwią. Zatem nie bój się, Ty dasz radę, ale nie wspominaj o tym liście swojej przyjaciółce, po prostu staraj się pozbawić ją strachu.

Dziękuję za to, że nauczyłaś mnie wielu rzeczy.

W tym kochać.

Twój Tajemniczy.”

Serce Delilah zabiło mocniej. Przeczytała list kilka razy, będąc w duchu wdzięczną za wszystko, przede wszystkim za danie jej nadziei. Czuła się niepoważnie, bo największą uwagę zwróciła na słowa „w tym kochać”, a przecież ważniejsza była reszta listu. Czyli jednak… jej marzenie się spełniło, Tajemniczy ją pokochał!

Ale poza tym… Dwudziesty października, to nie tak powinno być. Przecież Zło wcale nie miało dużo czasu na rozsianie strachu, a tak bardzo urosło w siłę. To nie miało sensu, ale tak przecież było…

Del zaczęła porządkować w swojej głowie wszystko to, co miała do zrobienia. Nie wiedziała, jak ma się zachować, bo z jednej strony musiała pilnować swojej głowy i sygnałów z ulicy Cieni, ale z drugiej usiłowała w jakiś sposób normalnie żyć. W związku z tym myślała o zerwaniu z Prescottem, a także o szczerej i długiej rozmowie z mamą. No i jeszcze o planie sprawdzenia, czy to Matt nie jest złem.

Naglę Delilah oświeciło: Ginna nie mogła być Złem. W końcu Tajemniczy napisał w swoim „gdy już Go zniszczymy”, co ewidentnie wskazywało na to, że ich wrogiem jest mężczyzna.

***

-     Dzień dobry – Del powitała Matta w sobotni poranek tuż przy drzwiach. Plan upewnienia się czy to on jest Złym był dość niepewny; nie wszystko mogło pójść tak, jak dziewczyna się tego spodziewała. Siedząc u nich nie mógł zaatakować, ale to, że na ulicy Cieni będzie panowała cisza, nie należało do dowodów niepodważalnych. – Mama za chwilkę zejdzie – uśmiechnęła się do mężczyzny.

-     Cześć. – łagodne, niebieskie oczy śmiały się do dziewczyny.

Partner Katie ubrany był nader oficjalnie, w garnitur i krawat; w jednej ręce trzymał wielki bukiet czerwonych róż, a w drugiej trzymał torbę z czymś pomarańczowym w środku. Brązowe włosy wysokiego trzydziestoośmiolatka wyglądały niczym z reklamy szamponu.

Delilah wprowadziła Matta do salonu, a sama poszła na chwilę do swojego pokoju. Uśmiechnęła się do Kirsten pokrzepiająco, nie wiedząc, co ma o wszystkim myśleć. Po krótkiej wymianie zdań dotyczącej oficjalnego stroju mężczyzny, zeszła z powrotem do pary zakochanych i usiadła przy stole.

Matt po zjedzeniu i pochwaleniu pysznego dania przygotowanego przez Katie nagle uklęknął przed nią.

-            Zechcesz zostać moją żoną? – zapytał, z nabożną czcią trzymając pudełeczko z pierścionkiem zaręczynowym w jednej ręce. W oczach Kat pojawiły się łzy wzruszenia i łamiącym się głosem odparła:

-     Tak! Zechcę…

Oczy Delilah też się zaszkliły, ale w głowie kołatała się jedna myśl: A co, jeśli to rzeczywiście on jest Złym? W tym samym momencie jej wątpliwości znikły, bo w głowie pojawił się alarm. Nie wiedziała, jak ma się zachować, więc szybko rzuciła:

-            Przepraszam. Muszę… - nie dokończyła, po prostu wbiegła do piwnicy i przemieniła się w tygrysa.

Parę godzin później przechadzający się ulicami Shadow Town ludzie mogli zobaczyć idącą do domu, niepozorną nastolatkę, z osmoloną dymem twarzą, po której spływały łzy. Podarte ubrania nie wyglądały najlepiej, toteż mieszkańcy miasta odsuwali się nieznacznie, gdy młoda osoba pojawiała się koło nich.

Gdy Delilah już była przy domu, tuż przed jej nosem spadła koperta, zrzucona prawdopodobnie przez kruka, krążącego nad jej głową. Schyliła się niezdarnie, nie zwracając uwagi na stojący na podjeździe samochód Matta. Wzięła w ręce kopertę, nie patrząc na podpis; wyczuwała już od kogo ona jest. Zły.

„TWÓJ BŁĄD” – zawartość kartki nie wywarła na Delilah żadnego wrażenia. Dziewczyna zobojętniała już po tym, gdy widziała, że dla ludzi z wieżowca na ulicy Cieni nie ma żadnych szans.

-     Boże, dziecko, co ci się stało?! – wykrzyknęła Katie, wybiegając bez butów przed dom. Zaraz za nią pojawił się Matt. Odpowiedziało im milczenie; z nieba zaczęły spadać pierwsze krople.

-     Delilah, halo! Gdzie byłaś? – Zatroskany ton mężczyzny ledwo dobiegł do jej uszu. Znów nie padła żadna odpowiedź. Para patrzyła na nią zaniepokojona, tygrysica nawet nie mrugała, wyglądała niczym chora psychicznie. Delikatne loki były potargane przez wiatr; teraz już całkiem mokre ubrania powiewały niespokojnie.

Wejdź do domu – powiedział ktoś w jej myśli. Nie posłuchała; wiedziała, kto o to prosił.

Nie marnuj na mnie sił; nie warto. Nie jestem już potrzebna – odparła Tajemniczemu.

Jesteś. Zawsze byłaś i zawsze będziesz.

Nie chcę już myśleć, to dawno straciło sens. Ja też już nie mam sensu… Nie chcę czuć.

Masz sens – w jej myśli odbiło się głuche warknięcie. Wejdź do domu, nie jest ci potrzebna choroba. To, co dzieje się teraz, to początek końca. Albo naszego, albo Złego. Wejdź do tego pieprzonego domu.

Nie – odparła przekornie i odwróciła się plecami do osłupiałych Katie i Matta. – Ja tu nie wracam. Mam dosyć. Nie chcę czuć tego bólu, rozumiesz?! Nienawidzę siebie, jestem przeklęta. Jeśli nie potrafię uratować ludzi przed Złym, to po co jestem?! Oni się będą coraz bardziej bać, ponadto im więcej ofiar zbierze, tym jest silniejszy. Teraz… trudno. Radź sobie sam, mogę być w waszych oczach pieprzoną egoistką, ale nie chcę na to wszystko patrzeć.

Del zerwała się do biegu, ale przed tym powstrzymała ją silna ręka Matta, który gwałtownie nią szarpnął.

-     Nie będziesz robić niczego głupiego. Nie pozwolę ci na to – rzekł.

-     Bo co? – odpowiedziała obojętnie. – Nie jesteś żadnym pieprzonym Tajemniczym, ani moim ojcem, w ogóle jesteś tylko człowiekiem, który nie będzie mi rozkazywał.

Uspokój się.

Bo co?

Po prostu. Gdybym mógł, byłbym przy tobie. Postaraj się, Delilah, postaraj się! Wyrzuć Zło ze swoich myśli! Przecież sama byś nie myślała w ten sposób!

Dziewczyna zacisnęła powieki, pod którymi oczy poruszały się szybko w prawą i lewą stronę. Chwilowe otwarcie oczu spowodowało, że soczewki niemal z nich wyskoczyły, jednak po chwili brunetka ponownie je zamknęła. Dłonie zacisnęła w pięści i przygryzła wargi, z całych sił wytężając swoje moce. Krzyknęła, palona wielkim, wewnętrznym bólem, który za chwilę ujawnił się pod postacią tego, że Delilah zapłonęła żywym ogniem, który wcale nie powodował bólu fizycznego. Kolejny, głośny krzyk wypłynął z ust dziewczyny, po czym płomienie zgasły, a wyczerpana dziewczyna upadła na chodnik.

 ***

No cóż, nie można powiedzieć, że jestem dumna z tego rozdziału, bo nie jestem. Powoli zbliżamy się do końca, ale chyba (jeszcze) powoli.
Nie ma co - zapraszam na mojego drugiego bloga "Berenika Kaja Król. Szukając szczęścia" 
Szkoła mnie dobija, na razie czekam na wolne dni :)
Pozdrawiam serdecznie i przepraszam za dość długą nieobecność.