Siedemnaście

Jasne światło pełni księżyca wdzierało się do niebieskiego pokoju Lucasa Slettera, jednak nie to obudziło chłopaka. Zerwał się z łóżka, gdy w jego umyśle powstał obraz, który widział w domu Monate’a, a obok nieżyjącego młodego mężczyzny leżała Mia, również we krwi. Nikt nie wiedział, że w sumie sen był w pewnym stopniu rozwiązaniem zagadki, ponieważ za obie śmierci odpowiadało Zło.

Lucas rozejrzał się po swoim pokoju, który był nieco rozświetlony światłem księżycowym. Chłopak wstał z łóżka, narzucił na siebie bluzę i spodnie, po czym, pchany instynktem, wyszedł z domu – musiał na swój sposób ochłonąć. To wszystko, co działo się w jego życiu… było przerażające.

Wychodząc zadrżał, bowiem ziemię spowijała mgła. Nie bał się, bo uznał, że nie ma czego. Napis na lustrze – ot, makabryczne poczucie humoru oprawcy. Brązowe oczy na wybladłej twarzy przyzwyczaiły się już do ciemności. Nawet jeśli mam zginąć, to chyba nie będzie źle… szkoda tylko mamy – pomyślał, wchodząc w tym momencie do parku.

Usłyszał jakiś szmer i odwrócił się szybko, jednak nie zauważył nic podejrzanego.

-    E tam, głupia wyobraźnia – mruknął i kopnął mały kamień, leżący pod jego nogami.

Podszedł do jedynej latarni, stojącej w małym parku w Shadow Town, jednak ta natychmiast zgasła. Przeszedł go dreszcz, a w tej samej chwili poczuł ciepły oddech na karku; poczuł, jak drobne włoski zjeżyły się. Nie zdążył nawet pomyśleć o tym, co może zrobić, gdyż został powalony na ziemię.

-    Zginiesz… we… mgle… - wycharczała dziwna istota i strużka śliny, wymieszanej z krwią, kapnęła na szyję Lucasa.

Chłopak wiedział, że to już koniec. Mgła jakby gęstniała, a okropny stwór, który na nim siedział i go przytrzymywał, przejechał szponami po jego klatce piersiowej, rozrywając ubrania i powodując ból. Gdy krzyknął, Zły wbił swoje pazury w język nastolatka, zacisnął i mocno pociągnął, wyrywając go. Miejsce, w którym powinien być oderwany mięsień, zamieniło się w żywą ranę, z której wyciekała krew, zalewając gardło niczemu winnemu Lucasowi, który nie mógł już ani krzyczeć, ani się bronić.

Próba zrzucenia z siebie wielkiego, monstrualnego stwora zakończyła się rozoraniem ramienia i wbiciem szponu głęboko w klatkę piersiową chłopaka, tak, by przebić mu płuco, które miało zalać się krwią. Zły szarpnął nastolatkiem, łamiąc mu rękę, a potem ugryzł w gardło, nie pijąc czerwonej cieczy, za to mocząc w niej pazury, by wydrapać napis na chodniku.

Po prostu zabił dla zabawy. I dla wypełnienia obietnicy na lustrze…

***

Raźno idąca Kirsten podśpiewywała pod nosem. Skręciła do parku, kierując się ku sklepowi, o dziwnej nazwie „UFO”. Nucenie przerodziło się w krzyk, gdy zobaczyła ciało swojego szkolnego kolegi Lucasa, a właściwie to, co z niego zostało. Rozszarpane ramię, klatka piersiowa, wszystko spowite w czerwieni. I napis, którego młoda dziewczyna wolałaby nie ujrzeć:

„W ZIEMI BĘDZIESZ GRZEBANA, TYLKO GDY BĘDĘ MIAŁ NA TO OCHOTĘ, JAK CIĘ ZABIJĘ – ZOBACZYSZ POTEM” – jasnowłosą przeszły dreszcze, ale szybko wykręciła numer policji, wiedząc, że niewiele to da, a jednak musiała to zrobić. Zaraz po wykonaniu telefonu, na sztywnych nogach odeszła kawałek dalej, nie mogąc już patrzeć na makabryczną scenę i żałując, że musi brać w tym udział. Już wiedziała, że w tamtym momencie zaczyna się najgorszy rozdział jej życia, przepełniony strachem i wieloma koszmarami, jednak czuła, że będzie się bronić przed tym, co ma ją zabić. Była sparaliżowana strachem, zesztywniała i nawet nie zamykała powiek. Zacisnęła ręce w pięści, jakby gotowa walczyć, ale stała bez ruchu. Groźba, która została wypełniona na Lucasie, mogła się spełnić także na niej.

Napis był rękawicą, rzuconą w jej stronę, którą mimowolnie przyjęła. Nie oddam swojego życia tak łatwo. Nie tobie, draniu, nie za tak niską cenę. Nie będę się ciebie bać! – wykrzyczała w myśli, będąc przekonana, że Zły ją słyszy; i nie myliła się. Mimo tego on był pewien, że pójdzie mu łatwo z Kerr, dzięki czemu kolejny raz zabawi się w mrocznego poetę, zostawiając napis na miejscu kolejnej zbrodni.

Blondynka nie wiedziała, w jaki sposób znalazła się na posterunku policji, pamiętała tylko, że bardzo szybko ją wypuszczono, widząc, w jakim stanie się znajduje. Cały czas szeroko otwierała oczy i patrzyła beznamiętnie na pana Blacka, który stawiał kolejne pytania, co ona kwitowała krótkimi, często monosylabicznymi odpowiedziami. Była w zbyt dużym szoku, by cokolwiek powiedzieć.

-     Jest niewinna – mruknął komendant. – Nie sądzę, by ona mogła to zrobić, do zadania takich ran potrzeba ogromnej siły. Myślę tak samo o tym chłopaku, Pollu, jednak mimo wszystko trzeba go jeszcze przesłuchać.

Blondynka, nieodstawiana do domu przez nikogo, skierowała swoje kroki do domu Delilah, która nie poszła do szkoły, bo przeczuwała coś złego. Gdy tylko usłyszała historię o tym, co zdarzyło się tego ranka, niemal krzyknęła. Kirsten wreszcie trochę się przebudziła, a po jej policzkach spłynęły łzy.

-     Ja mam być następna – łkała. – Ja nie chcę umierać, ja nie oddam się tak łatwo! Nie będę się bać! – krzyknęła i wtuliła się w Del, która czuła się trochę winna przez to, że wtajemniczyła swoją przyjaciółkę w sprawy związane ze Złym. Z drugiej strony jednak dzięki temu miały odrobinę przewagi, bo wiedziały, przed czym się chronić.

-     Nie będziesz następna, dopilnuję tego. Teraz nie powinnaś nigdzie wychodzić sama, najlepiej zamieszkaj ze mną, wtedy będziesz bezpieczna, bo roztoczę nad tobą ochronę. To chyba najlepsze wyjście. Przydałby się Tajemniczy, on by cię lepiej obronił, ale ja też będę mogła w jakiś sposób ci pomóc.

-     Ja z tobą zamieszkam, bardzo chętnie, ale nie wiem, co z moją mamą, ona się w życiu na to nie zgodzi…

-     Zgodzi się, zgodzi. Jeszcze nie wiem jak, ale to załatwię.

Listonosz, stojący przed domem Del, zatrąbił donośnie; dziewczyna poinformowała przyjaciółkę, że zaraz wróci i poszła odebrać pocztę. Dostała jakąś przesyłkę dla mamy, a także dwa listy zaadresowane do niej, tyle że dwoma różnymi charakterami pisma.

Otworzyła pierwszy.

„Uważaj mała, bo stracisz wszystkie zęby, jak się nie odczepisz od Briana. Nie radziłabym ci (z małej litery, by okazać brak szacunku) dalej się z nim spotykać, jeśli ci twoje normalne życie miłe. Jeśli nie, to proszę bardzo… zniszczę wszystko, twoje marzenia, plany. Będziesz się musiała wyprowadzić, bo w ST znienawidzą cię wszyscy, niekoniecznie za coś, co zrobiłaś właśnie ty… Sądzisz, że możesz bezkarnie spotykać się z MOIM chłopakiem?! Mylisz się! Odczepisz się od niego szybciej, niż myślisz, a jeśli nie, to pożałujesz.

Z poważaniem, lecz bez wyrazów szacunku

Ginna Lee.

PS: Uważaj na siebie, albo uciekaj…”

Delilah zadrżała, słowa o tym, że ludzie znienawidzą ją za coś, czego nie zrobiła ona, przywiodły jej na myśl zbrodnie, które ostatnio popełniono w Shadow Town. Czy to możliwe, żeby… Ginna była Złem?! Może to ona zabijała, a teraz chciała, by ludzie myśleli, że to wszystko sprawka Del?

Nie, to głupie. Fanatyczka Briana, zabijająca tylko po to, żeby mnie odpędzić od faceta? Proszę cię, pomyśl trochę – rzuciła do siebie w myśli i otworzyła kolejną kopertę, ze znanym jej już pismem na kolejnej walentynce.

„UWAŻAJ NA SIEBIE” – głosił ogromny napis. Nie było podpisu, bo brunetka wiedziała kto, albo raczej co, wysłało tę kartkę. Przeraziło ją to, że w liście rówieśniczki były te same słowa…  

-     Czyli co? Mamy dwóch podejrzanych, Matta i Ginnę? – zapytała w dalszym ciągu przerażona Kirsten, kiedy przyjaciółka pokazała jej listy.

-         Tak… A konkretniej ja mam. Kerr, ja już nie chcę cię w to wplątywać. Teraz już będę cię chronić przez Złem, ale proszę, nie udzielaj się. Żałowałabym najbardziej, gdybyś, będąc mi tak bardzo bliska, zginęła, ponieważ pomagasz w walce z ciemnymi mocami. Więc zamieszkaj ze mną, ale zapomnij o tym, że jestem tygrysem…

-         Nie zapomnę, Delilah! Nie mogę. Jestem twoją najlepszą przyjaciółką i nie zostawię cię z tym samej. Owszem, boję się o moje życie, ale tak samo jak ty czuję się odpowiedzialna za to, co się dzieje, więc nie mów mi, że nie chcesz mnie w to dalej wplątywać, bo teraz już musisz! – Blondynka postawiła twardo na swoim i nie dopuściła pytania Del do swoich uszu: – Tak, na pewno tego chcę. – przytuliła się do dziewczyny, będąc wreszcie sobą.

***

 Z dedykacją dla Aivalar. Dzięki za to, że jesteś ;*

Taak, to ta siedemnastka. Podoba mi się. I mówię to szczerze. 

Rozdział byłby dwie godziny wcześniej, gdyby nie...

Berenika Kaja Król. Szukając szczęścia

Zapraszam tam serdecznie! ;)

Pozdrawiam.