Szesnaście

 Lana Del Rey - Summertime sadness

***

Po wielu bitwach w myślach i braku sensownych odpowiedzi na mnóstwo pytań Del wróciła do szkoły. W oswojeniu się z wewnętrzną tragedią, a także z powrotem do normalnego myślenia pomogła jej Kirsten, zamartwiająca się na tyle, by odwiedzić ją w jedynym szpitalu w Shadow Town wraz z Dominiciem. Chłopak zamartwiał się, czy wszystko w porządku z głową koleżanki, ale i ona zaczęła się martwić o niego. Miał rozciętą wargę i, tak samo jak ona, zszyty łuk brwiowy, a także duży, fioletowy siniak pod okiem. Nie tylko tam „zdobiły” one jego ciało, ale nie było tego widać pod niebieską, obszerną bluzą z kapturem i długimi jeansami, gdzieniegdzie poprzecieranymi. Okazało się, że pobił się z Patrickiem Monate; bodźcem do wszczęcia porządnej awantury było paskudne zachowanie drugiego z nich względem pewnej dziewczyny. Nie od niedawna wiadomo, że ten nastolatek to największy obrzydliwiec w całej szkole, która z reguły tuszowała jego występki. Kiedyś krążyły pogłoski, że cicha myszka z klasy pierwszej została przez niego zgwałcona, ale te plotki nie znikły tak szybko, jak się pojawiły, głównie przez to, że na starym i jedynym cmentarzu, krótko po tej aferze, pojawił się nowy nagrobek z napisem „Mia Sletter”. Popełniła samobójstwo po tym, gdy już mniej więcej doszła do siebie. Zabiła się… na ulicy Cieni. Mimo tego, że Patrick nie poniósł żadnych konsekwencji, zwłaszcza żeńska część liceum nie potrafiła o tym zapomnieć.

Kirsten bardziej zamartwiała się stanem psychicznym koleżanki; wiedziała, że fizycznie nie będzie dolegać jej nic aż tak poważnego, w końcu dolegliwości powstałe pod postacią tygrysa w ciele ludzkim leczyły się szybko. Dziewczyna nie miała jednak pojęcia, że panna Calbon doznała poszczególnych obrażeń, kiedy nie była po przemianie.

Mimo tego blondynka świetnie wyczuła stan przyjaciółki i pomogła jej się podnieść z psychicznego dołka. Nie miała pojęcia, że zrobiła właśnie coś, co było najlepszą rzeczą dla Delilah; gdyby nie słowa Kerr, prawdopodobnie sama zaczęłaby zadawać sobie ból, albo pewnego dnia skoczyłaby z jakiegoś wysokiego budynku w Shadow Town, gdyż jej racjonalne myślenie zostało zburzone i Zło miało pełen dostęp do manipulacji Delilah, który, na szczęście, w końcu zamknęła Kirsten.

Patrick po bójce nie pojawił się w szkole. Minęło kilka dni, aż wreszcie jeden z uczniów z klasy, w której uczyli się zarówno Monate, jak i Poll, został oddelegowany do domu chłopaka. Szara 17/6 powtarzał Lucas Sletter, brat nieżyjącej już pierwszoklasistki. Z jednej strony wściekał się, że akurat jemu powierzono zadanie sprawdzenia, co dzieje się z Patrickiem, a z drugiej miał okazję do oderwania się od znaczących spojrzeń rzucanych w jego stronę i szeptów, w których rozróżniał imię Mii. Idąc tak ulicą, ubrany na czarno, wbijając smutny wzrok w ziemię, doszedł do budynku, w którym miał znajdować się jego kolega z klasy, a zarazem... ktoś mający wiele wspólnego z jego zmarłą siostrą.

Zapukał delikatnie do drzwi; nikt mu nie odpowiedział. Nacisnął więc lekko klamkę, a drzwi ustąpiły. Wszedł do przedpokoju, spojrzał w lewą stronę i zobaczył lustro, a na nim coś niezwykłego. Czerwony napis, stworzony za pomocą farby... a może krwi.

Jedyne, co upewniło blondyna w tym, że to nie czerwony barwnik, była treść owego napisu.

„KIMKOLWIEK JESTEŚ, CZYTAJĄC SŁOWA ME, MOŻESZ BYĆ PEWIEN – ZGINIESZ WE MGLE.”

Litery nie były duże. Chłopak zamarł i czując, że jest w niebezpieczeństwie i powinien wezwać odpowiednie władze, wszedł do pomieszczenia, które znajdowało się tuż za przedpokojem. Instynktownie cofnął się o krok, widząc coś, co śniło mu się później w najgorszych koszmarach. Patrick Monate, leżący cały we krwi, która wypłynęła mu z tętnicy szyjnej; ciało leżało w dość nietypowej pozycji, z ust również wyciekała krew, a Lucas, który zastygł w bezruchu, zauważył również ranę kłutą na klatce piersiowej.

Z przerażeniem zadzwonił po policję, która przyjechała niemal natychmiast.

***

-     Czyli pan, panie Poll, pobił się ostatnio z denatem.

-     Tak, biłem się, ale nie z denatem, tylko z Patrickiem. Wtedy jeszcze żył i jakoś w sumie nic mu nie było, bo bardziej on bił mnie, a nie ja jego – odpowiedział z przekąsem Dominic. Szybko zdołał się połapać, że mundurowy wyjątkowo go nie lubi i jakoś nie zamierza zmienić zdania na jego temat.

-     Skoro to on bił ciebie, to dlaczego nie zgłosiłeś tego na policję?

-     Proszę pana, czy pan, mając siedemnaście lat, po wdaniu się w bójkę z kolegą ze szkoły, biegł od razu na skargę? – zapytał ze złością.

-     Nie, nie biegłem, ale dzisiejsza młodzież jest taka… - policjant nie dokończył zdania, nie chcąc, by dzieciak pomyślał, że jest niekulturalny.

-   Głupia? Co to, to nie. Poza tym chyba pan nie twierdzi, że to ja, z powodu jakiejś idiotycznej przepychanki, miałbym zabić tego chłopaka?

-    Ja nic nie twierdzę – odparł tonem, po którym można było wnioskować, że wręcz przeciwnie, uważa, że Dominic jest agresywnym, psychopatycznym mordercą, który chętnie pisze na lustrach jakieś rymowane groźby. Nastolatek wzdrygnął się na tę myśl i zrobiło mu się niedobrze.

-     To niech mnie pan wypuści.

-     Nie mogę, ponieważ… - wywód ten przerwał mu komendant, który poprosił o wyjście młodego policjanta.

Dominic został sam i bił się z myślami. Co się z nim stanie, jeśli stwierdzą czas zgonu w przedziale godzin, w których siedział w domu sam, podczas gdy ojciec znajdował się w pracy?

Pan Black wszedł z powrotem do pomieszczenia i zapytał groźnym tonem:

-     Co robiłeś wczoraj, czyli w niedzielę, około godziny szesnastej-szesnastej trzydzieści?

-      Spotkałem się z Mindy Craber.

-     Ona może to potwierdzić?

-     Niech jej się pan zapyta.

Policjant kazał chłopakowi opuścić komisariat i pójść z powrotem do domu; wymruczał pod nosem coś w stylu „pyskaty szczeniak” i odszedł, by odnaleźć adres Mindy, która miała potwierdzić niewinność kolegi, poprzez szczegółowe zdanie relacji z ich spotkania. Kuzynka to jednak kuzynka, a to, że tego samego dnia trochę się pokłócili, nie powinno jej przeszkodzić w udzieleniu prawdziwych odpowiedzi.

Jednak napis na lustrze zasiał strach wśród ludzi, którzy słyszeli o zbrodni… 

***

 Szesnaście, czyli wstęp do siedemnaście. :D
Z każdym rozdziałem bardziej lubię to opowiadanie, zaczynam je doceniać, tak mi się wydaje. Właściwie nie wiem co mam powiedzieć o tym rozdziale, wcześniej wydawał mi się dłuższy, ale trudno, jest jaki jest.
Pozdrawiam Was i życzę udanego weekendu ;)