Czternaście

-         Czasami łatwiej byłoby mi zrezygnować z tego i żyć tak jak ty, jak Brian, jak Dominic. Och, to byłoby cudowne! – szepnęła Delilah. – Ale przecież tego nie zostawię, to dar i jednocześnie przekleństwo. Nawet gdybym mogła porzucić swoje moce, brakowałoby mi tego. Bo ci ludzie nie są w stanie sobie beze mnie poradzić…

-         Siebie nie zmienisz. Natura jest jak urok rzucony przy kołysce; z tym, że jej nie zmieni pocałunek żadnego księcia… Musisz z nią żyć, choćby nie wiem co. Tej twojej nie próbuj przezwyciężać, jest dobra, czysta.

Zapadła cisza. Obie dziewczyny rozmyślały nad Złem. Kim ono jest?

Obie obawiały się tego, że matka Delilah źle trafiła i to Matt nim jest. W końcu kobiety czasami błędnie lokują swoje uczucia.

Dziewczyny szły tym samym tokiem myślenia i obie trafiły na przeszkodę nie do pokonania – Briana i Ginnę.

-         Kochana. Ja wiem, że zaczęłam coś paplać po pijaku o Prescotcie…

-         Tak? – zapytała, łaknąc informacji.

-         No właśnie. Widziałam go i jego byłą na górze, w domu Briana. On... Namawiał ją na seks. Powiedział, że nie musisz się liczyć. Ja wiem, że jesteś zakochana, ale to chyba musi coś znaczyć, prawda?

-         Chyba… chyba musi – szepnęła cicho. Zrobiło jej się trochę przykro, bo miała nadzieję, że to tylko takie pijackie bełkotanie, a okazało się, że Kirsten naprawdę widziała to, co się działo na górze domu Briana. – Cholera. Po raz pierwszy postarałam się o znalezienie czasu dla chłopaka, a on mnie zdradza. No błagam…

I nagle Kerr wpadła na coś jeszcze. Opowiedziała Delilah o swoim pomyśle na to, w jaki sposób sprawdzić, czy rzeczywiście Matt jest Złem. I twarz brunetki rozjaśniła się, bowiem uznała to za bardzo dobrą ideę.

Poza tym musiała jeszcze porozmawiać z Brianem, no i oczywiście powiedzieć o wszystkim mamie. O Złym… Nie chciała mówić o swoim podejrzeniu dotyczącym Matta, to by ją przecież bardzo zraniło. Poza tym, to pewnie nie on – zabrzmiało w myśli Delilah, ale zaraz dodała coś jeszcze: Chociaż wszystko jest możliwe…

Kirsten cały czas myślała intensywnie. Dobrze było wreszcie wiedzieć, kim jest jej przyjaciółka. Zmiana nastawienia? Chyba na lepsze. Tylko zwiększone zrozumienie, bo już przecież wiadomo, co jest powodem słabych stopni, urywania się z lekcji, łamania obietnic spotkania.

Teraz wszystko powinno być prostsze.

***

Delilah Calbon oddychała głęboko, wracając ze szkoły. Chciała mieć to jak najszybciej za sobą. Pójść do Briana, powiedzieć mu, co wie i zakończyć ten związek, a później wrócić do normalnego trybu życia. Móc zapamiętać – wtorek, dziewiętnasty września, koniec związku z tym chłopakiem,

Do normalnego? Czyli do czego? Do poświęcania własnego zdrowia, by uratować życie innych? – prychnęła w myśli i ujrzała wielką posesję Prescottów. I właśnie w tym samym momencie poczuła znajome sygnały w głowie; biegiem chciała powrócić do domu, wskoczyć do piwnicy, stać się tygrysem i pomóc ludziom w potrzebie.

-         Cześć. – Zza drzwi wychylił się Brian i zaprosił ją gestem do środka.

-         Nie dziś. Teraz muszę wracać do domu.

-         Na pewno nie musisz – warknął. – Wejdź.

-         Naprawdę, spieszę się. – Krzyki w głowie stawały się coraz bardziej rozpaczliwe.

-         Wejdź, do cholery.

-         Wal się! – odwróciła się i pobiegła w stronę domu.

Znalazła się w nim nadzwyczajnie szybko. Teraz tylko przemiana, szybko, szybko… - poganiała siebie w myślach. Nawet nie wiedziała, jak znalazła się w płonącym budynku. Znowu pożar… Zło chyba musi lubić ogień, bo właśnie ten żywioł sięgał po najwięcej ofiar, które starała się uratować Delilah.

W tym momencie spostrzegła jego… Stał przy wejściu, patrząc na nią. Zamiatał ogonem i czym prędzej złapał nieprzytomnego człowieka za ubrania; trzymając go w zębach, skierował się do wyjścia. Dziewczyna robiła to samo, błagając w duchu o szczęście dla tych ludzi.

Niby wiedziała, że prawie nie mają szans na przeżycie, ale chciała im pomóc mimo to.

Wbiegła po schodach na piętro, które się zawalało; ryzykowała, ale tutaj też ktoś był. Trzeba ich uratować, trzeba im pomóc. A jeszcze tyle pięter, tyle ludzi. Najwyższy wieżowiec w Shadow Town, w samym środku codziennego dnia pracy. Cholera!

Del rozpędziła się, przeskakując płomienie. Wbiegła po schodach na załamujące się już piętro. Złapała człowieka w zęby i usłyszała krzyk jakiegoś chłopaka:

-         Złaź już stamtąd! To się zawala!

Tajemniczy... Zafascynowana brzmieniem jego głosu, odwróciła się, chcąc go zobaczyć.

Trzask sufitu, wrzask, podświadoma przemiana. Wielki ból głowy, całego ciała. Strzał, nie trafiający jednak w serce, dzięki Tajemniczemu. Ciemność, cisza.

***

 O Boże, zabijcie mnie. 

Przepraszam zarówno za jakość, jak i za długość (a właściwie ich brak) w tym rozdziale. 

Zastanawiałam się nad połączeniem 14+15, ale w końcu uznałam, że tego nie zrobię, bo coś mnie powstrzymuje. 

Mam nadzieję, że mimo tego rozdziału nie przestaniecie czytać. W następnym jest o wiele lepiej, a w Szesnaście zaczyna się śmierć i kolejne kłody pod nogi tygrysów, rzucane przez Zło.

Jeszcze raz bardzo mocno Was przepraszam. 

I pozdrawiam.