Trzynaście

Poniedziałek… Ach! Świeże powietrze, cudowny dzień! Słońce nie przebijało się przez chmury, pogoda była zła, ale i tak osiemnasty września w sercu Delilah jawił się jasnym kawałkiem kalendarza. Powrót mocy tak ją ucieszył, że prawie zapomniała o kartce, którą dostała niedawno.

Przez wszystkie lekcje znosiła lustrujące ją spojrzenia przyjaciółki. Mimo tego, że decyzja o zdradzeniu tajemnicy nieco ją gniotła, to miała nadzieję, że Kirsten zrozumie. Była tego prawie pewna, jednak istniała także taka opcja, że blondynka, gdy zobaczy czym jest Del, ucieknie z krzykiem. W końcu może jej zrobić krzywdę.

Oby zrozumiała.

Minęła połowa angielskiego. Nauczycielka tłumaczyła coś, co chwila pytając uczniów, czy rozumieją. Pani Jessica Wayford była naprawdę miłą osobą, miała płaczliwy, piskliwy głosik i patrzyła na uczniów tak, jakby się ich bała. W każdej prośbie słychać było „bardzo proszę” i jakby strach przed tym, że uczniowie odpowiedzą „Nie! Wypchaj się!”. Anglistka zaledwie przekroczyła trzydziestkę, miała męża starszego od niej o siedem lat. Uczniowie domyślali się, jak musi być jej ciężko; mimo skrupulatnego makijażu i długich bluzek zakrywających ramiona, czasami mimo wszystko widoczne były sińce. Gregory Wayford był alkoholikiem, wszyscy o tym wiedzieli, chociaż nikt nie mówił tego zbyt głośno.

Może właśnie dlatego uczniowie pokochali delikatną nauczycielkę. Nie była to litość, po prostu jakaś chęć pomocy dla tej dobrej kobiety. Bo bez wątpienia była cudowną osobą, pokrzywdzoną przez los w postaci okrutnego męża.

Delilah złapała ciekawskie spojrzenie Dominica i uśmiechnęła się do niego, co niezbyt spodobało się Brianowi. Spojrzał z zawiścią na bruneta i ścisnął w ręce ołówek.

***

„Dlaczego, do cholery, ze wszystkich chłopaków na świecie musiałam się zakochać w nałogowym podrywaczu i chamie?! I dlaczego nie mogę go mieć? Przecież każdego innego łatwo zdobywałam.

Jeszcze w sobotę mnie chciał.

Mnie?! Nie. Moje ciało, mój tyłek, moje piersi. Nie mnie. To takie denerwujące, że podobam się tylko ze względu na zewnętrzną powłokę.

Chciałabym być taka jak Kerr Smith… Ona nie jest aż taka piękna, ale ma to coś. No i do tego jest miła, sympatyczna i zawsze chętna do pomocy. Chris – ten słodziak, ale nie na tyle cudowny, żeby mi się spodobać – wodzi za nią spojrzeniem jak psiak, ale nie chodzi mu o jej ciało. No, może odrobinę… Ale mimo wszystko widać, że w sercu ma jej umysł, mowę, gest. Ma w sercu „to coś”.

Wiem, że z tego związku będzie ślub. A jeśli nie, to chociaż parę cudownych, niebiańskich lat. To na pewno prawdziwa miłość.

A ten dupek, którego kocham? W życiu nie zwróci uwagi na mój umysł.
Jeszcze tak nastraszę tę jego Delilah, że ucieknie z płaczem” – snuła myśli Ginna Lee, wpatrując się w proste plecy dziewczyny Briana.

***

Lekcje dłużyły się niemiłosiernie, powrót do domu też wydawał się trwać godzinami, nie kilkunastoma minutami przeżywanymi codziennie. Wszystko ciążyło bardziej, sekret też. Najlepiej byłoby wyjawić już wszystko przyjaciółce. Już mieć to za sobą, tak, to byłoby to. Dopiero teraz Delilah zorientowała się, jakim ciężarem była ta tajemnica, chociaż dobrze wiedziała, czemu jej nie wyjawiała… Przecież wszystko mogłoby skończyć się brakiem zaufania i powiadomieniem o darze jeszcze kilku osób. Teraz już nie było wyjścia, mimo pewności, że Kirsten zrozumie, w sercu brunetki czaił się cień. Bała się tego, co powie dziewczyna…

Ale przecież pomarańczowe oczy zrozumiała. Zaufała. Dzisiaj w szkole nie męczyła pytaniami, tylko w jej spojrzeniu można było wyłowić coś jeszcze. Ciekawość, zainteresowanie. Czekanie.

Del zaprosiła Kerr w godzinach wieczornych, poza tym miała jeszcze dzwonić. Z napięciem czekała na godzinę szesnastą dziewięć. Ostatnio Zło dało przecież sygnał, że jest w pobliżu. Że czyha i liczy na słabość. Tygrysica czerpała moc ze wszystkiego. Każdy gniew lub inną silną emocję traktowała jak energię do akumulatora, żeby się naładować, żeby dać sobie radę.

Obawiała się, że Zło zaatakuje ostatecznie, całymi swoimi siłami, że teraz ona już nie da sobie rady, nawet z drugim tygrysem. Myliła się, poniedziałek nie był na tyle straszny. Nie było żadnej akcji, dziewczyna nie musiała wychodzić z domu. I to ją zmartwiło jeszcze bardziej; czuła, że Zło gromadzi swoje siły. Że czeka, by zaatakować w najmniej oczekiwanym momencie. Ostatnio było coraz mocniejsze, powodowało ogromne katastrofy i pochłaniało mnóstwo ofiar, a pomoc tygrysów była tylko kroplą w morzu potrzeb.

            Delilah siedziała jak na szpilkach.

-         Na kogo czekasz?

-         Skąd wiesz, że czekam? – zapytała z niedowierzaniem matkę.

-         Widać – uśmiechnęła się przelotnie. – Siedzisz w napięciu. Ma przyjść Brian?

-         Nie. Kerr.

-         Och! Mogłaś powiedzieć, kupiłabym coś do jedzenia po drodze. A tak mamy tylko

jakieś krakersy… - Del wyłączyła się na moment. Zaczęła myśleć o swojej decyzji. - … a poza tym to bardzo miła… Ej! Nie słuchasz mnie.

-         Przepraszam. Zamyśliłam się.

-         Od czasu tej imprezy ciągle chodzisz zamyślona. Chcesz mi coś powiedzieć?

-         Właściwie to… Chyba tak. – Nie, przecież o Matcie jej nie powiem, rzekła w myśli, a

później wzięła głęboki wdech i rzuciła szybko, jakby to było jedno słowo: - Zamierzam powiedzieć Kirsten o darze. Tak, wiem, teraz mi powiesz, że to nieodpowiedzialne; ja to wiem, ale ufam jej i mam przeczucie, że robię dobrze, to moja jedyna przyjaciółka, ona mnie zrozumie…

-         Stop! Hamuj – zaśmiała się Katie. – Wcale nie mam zamiaru mówić, że to

nieodpowiedzialne. Zdaję sobie sprawę, że życie z takim darem w pojedynkę – bo ja się nie liczę, ja muszę o tym wiedzieć, w końcu cię urodziłam – jest ciężkie. I dlatego rozumiem, że podjęłaś słuszną decyzję. Każdy, kto ma taki sekret, musi mieć powiernika. Inaczej wszystko dusi się w sobie.

-         Czyli… Uważasz, że postępuję słusznie?

-         Tak – odparła Katie, a Delilah odetchnęła z ulgą.

Kobieta przytuliła córkę, a później wyszła z pokoju, zostawiając ją samą.

Brunetka nie czekała długo na pojawienie się przyjaciółki. Wybiła godzina osiemnasta i w drzwiach stanęła Kirsten. Dziewczyny przywitały się, a później blondynka zaczęła spojrzeniem lustrować tygrysicę.

Jej wzrok zdawał się mówić „Czekam. Dawaj”, więc Del złapała ją za rękę i poprowadziła do piwnicy. Tam zapytała:

-         Jesteś pewna?

-         Jak nigdy w życiu.

-         Niech nie dziwi cię nic, cokolwiek zrobię.

Delilah powoli zdejmowała ubrania. Gdy została w bieliźnie, uklęknęła na podłodze. Po tygodniu bez przemiany każdą zmianę w jej kościach odczuwała jako ból. Ale w końcu była tygrysem. 

***

Cześć i czołem. ;)
Proszę Was po raz kolejny, abyście w komentarzu pod tym postem napisali mi, czy chcecie być informowani. 
Poprzednio zrobiła to tylko jedna osoba, więc proszę jeszcze raz :)

No cóż, rozdział przejściowy. W następnym (chociaż krótki jak nie wiem, o tym mogę Was zapewnić) dzieje się już więcej, a w piętnastce będzie Wasz upragniony Tajemniczy, cieszycie się? :)

Wakacje się kończą, później nauka. Nie wiem czy przyniesie to jakieś zmiany w związku z częstotliwością dodawania postów, postaram się jednak aby tak się nie stało (a jeśli już, to niech będą to tylko zmiany na lepsze!).
Pozdrawiam Was serdecznie ;)