Jedenaście

 Lana del Rey - Blue jeans

*

Weszły i wprawiły w osłupienie wszystkich chłopców, którzy rzucali im pożądliwe spojrzenia.

Blondynkę od razu gdzieś wcięło, porwał ją do tańca jakiś chłopak; Delilah też była proszona, ale odmówiła, czekając na gospodarza. Usiadła przy stoliku, ktoś podał jej plastikowy kieliszek – chciała odmówić, ale już wlano tam wódkę. Wypiła, krzywiąc się. Dopiero teraz rozejrzała się po salonie. Był wypchany po brzegi, a inne pomieszczenia też zostały wypełnione ludźmi. Nie miała pojęcia, w jaki sposób Brian to wszystko później posprząta, ale przecież jego rodzice niemal spali na pieniądzach, więc w jakoś musiał sobie poradzić. Mógł zatrudnić ekipę sprzątającą…

Do Del przysiadł się kolejny chłopak. Położył jej spoconą dłoń na kolanie i zaczął sunąć nią coraz wyżej.

- Śliczne masz oczy – powiedział, gapiąc się znacznie niżej, niż wskazywałaby na to jego uwaga.

- Bierz to łapsko – odparła.

Gdy ten rozkaz nie przyniósł pożądanego efektu, chłopak został uderzony z otwartej ręki w policzek, a jego dłoń została zepchnięta. W tym momencie nadszedł Brian Prescott.

- Monate! Nie po to cię zapraszałem, żebyś moją laskę obmacywał! W moim domu! Zdobądź sobie własną suczkę, a nie!

- Dobra, już dobra, sorry.

- Nie dotykał cię gdzieś, gdzie nie powinien? – zapytał niby zaniepokojony, gdy tamten odszedł.

- Nie. Spadaj – wstała od stolika i wyszła przejść się po domu.

Liczyła, że ją przeprosi za tę „suczkę” i „laskę”. W końcu była przecież dziewczyną, a nie przedmiotem, którego można przesuwać i nazywać, jak się chce.

Weszła po schodach na górę. Tam było pusto. Korytarz był długi, ale jasny, bo lampy paliły się wszystkie tylko dlatego, że opuszczono rolety we wszystkich oknach.

- Hej, jak ty się do mnie odnosisz, co? – usłyszała warknięcie Prescotta i została przyciśnięta do ściany. Trzymał ją dłońmi za nadgarstki i przytrzymywał resztę ciała swoim ciałem.

- Normalnie – burknęła. – A czego oczekujesz? Nie jestem suczką!

- Jesteś, jesteś. Przyszłaś tu tylko dlatego, że ja tego chciałem – podkreślił słowo „ja”.

- Spoko, mogę też wyjść – uśmiechnęła się ironicznie.

- Ale nie chcę, żebyś wychodziła – przyciskał ją coraz mocniej. – Nie zamierzam cię przepraszać.

- Nie zamierzam się płaszczyć i błagać, żebyś wybaczył. Bo ja – w przeciwieństwie do ciebie – nie obraziłam cię.

- Nie próbuj się wywinąć. Ja też cię nie obraziłem, tak się mówi na wszystkie dziewczyny!

- Och, serio? Ojej, nie wiedziałam. Masz rację, zejdźmy na dół, bawmy się dobrze z powrotem, jakby nic się nie stało! – ironizowała Del. Wściekłość dosłownie w niej kipiała. – A tak naprawdę, to gdzieś mam to, że tak się mówi na wszystkie dziewczyny, ja nie jestem wszyscy.

- No dobra, przepraszam – wycofał się niby ulegle.

Nie obchodziła go ta kłótnia, miał tylko nadzieję na niezłą imprezę, upicie Delilah i zaliczenie jej. W pokoju z kamerką, żeby móc się tym później pochwalić. Dziewczyna przyjęła przeprosiny, więc mógł się zrehabilitować i od razu zaprosił ją do tańca. Leciała wolna melodia, toteż przytulał ją i szeptał jej czułe słówka. Dziewczynie powoli przechodziła złość. Emanowała ciepłem i pewność siebie Briana już jej tak nie przeszkadzała. Pod koniec piosenki chłopak przechylił ją i ich usta się spotkały. Brunet jednak nie zakończył tańca zwykłym buziakiem, wcisnął język pomiędzy rozgrzane wargi dziewczyny, której nie spodobało się to tak, jakby chciała. Nie wiedzieć czemu, po przymknięciu oczu przy pocałunku, zobaczyła twarz Minica, nie swojego chłopaka. „Och, dlaczego? Trzy zauroczenia: Tajemniczy, Minic i Brian. Pomocy!” – krzyknęła w duchu, z nadzieją, że ktoś ją usłyszy.

***

Czekając na wizytę Matta – kolegi z pracy – oprócz martwienia się tym, czy jej popisowe danie się sprawdzi (pieczona pierś z kaczki podana z puree jabłkowym i (o ironio!) karmelizowaną, młodą marchewką) rozmyślała nad swoim postępkiem. Dobrze wiedziała, że jej córka martwiła się o życie tych ludzi, którzy mogli zginąć na ulicy Cieni. Chciała jak najlepiej dla Delilah, ale mimo wszystko czuła się niezręcznie wiedząc, że ją unieszczęśliwiła na cały tydzień. Im starsza była jej córka, tym Katie ciężej znosiła dar. Postanowiła dać jej przymusowy tydzień urlopu, jednak nie potrafiła się z tym czuć dobrze. Mimo uniknięcia niebezpieczeństwa, każde spojrzenie na brunetkę przywoływało wyrzuty sumienia.

Na początku tygodnia kac moralny dopadł córkę, teraz matkę.

Katie wyjęła kaczkę z piekarnika, poczyniła ostateczne przygotowania, a wówczas rozległ się dzwonek do drzwi.

Podczas gdy jej córka miotała się między trzema różnymi uczuciami, ona przeżywała jedno, ale z pewnością trwałe.

***

 Wódka i inne trunki alkoholowe lały się litrami, a Delilah odkryła nową zaletę bycia tygrysem. Piła i piła, a nadal była trzeźwa. Co prawda była weselsza, ale to zasługa gości, a nie tego, co w siebie wlała. Zdziwiło ją to, że takie rzeczy jak szybsze uczenie się i pozostawanie trzeźwą nie znikały po zjedzeniu papryki. Zbliżała się już północ; brunetka obserwowała Kirsten, która była coraz bardziej pijana.

- Chodź na górę – mruknął wprost do jej ucha Brian. Widział, jak wiele alkoholu spożyła, dlatego miał nadzieję, że znajduje się w stanie wystarczająco mocnego upojenia.

- Po co? – odparła z uśmiechem, co zbiło go z tropu. Miał nadzieję, że to będzie prostsze.

- No wiesz… zabawimy się.

- A co, masz klocki lego?

- No weź, nie bądź taka porządna.

- A jednak będę: zwijam się z imprezy.

- Już?! Zostań jeszcze, fajnie będzie.

- Tak, tak, fajnie. Może kiedy indziej, ja zabieram moją pijaną przyjaciółkę do domu, bo nie mam zamiaru zostawić jej w takim stanie, gdy dobiera się do niej Patrick Monate, zresztą ten sam, który próbował dostawiać się do mnie. Odprowadzisz mnie?

- Chyba nie, muszę pilnować domu.

Del szybko się zebrała, spławiła niechcianego kochanka blondynki i prowadząc ją pod ramię, szła w stronę jej domu. Kirsten ciągle się śmiała i zataczała. Bełkotała coś niewyraźnie, jakieś głupoty o Brianie.

- Ale wiesz, że na tej imprezie on chciał wziąć w obroty Ginnę Lee? – wymamrotała; była zalana w trupa.

- Tak, tak, chodź już do domu.

- Aaa… ty mnie nie traktujesz poważnie – powiedziała i złapała ją czkawka. Na szczęście dochodziły już do domu blondynki, bo Delilah nie miała siły prowadzić dziewczyny dłużej. Zadzwoniła dzwonkiem i wyszła matka dziewczyny. Podziękowała za odprowadzenie córki do domu.

Del zaczęła się zastanawiać czy blondynka mówiła serio o Ginnie. Brian kiedyś z nią chodził, to podobno najostrzejsza z dziewczyn w całej szkole. Miała każdego chłopaka, którego chciała. Przy niej chłopcy nie byli zdobywcami; oni stawali się ofiarami. Do tej pory całe liceum w Shadow Town nie wiedziało, kto kogo zdobył. Delilah poczuła ukłucie zazdrości i starając się nie myśleć o Prescotcie i pannie Lee, poszła do domu.

„Tak, już w poniedziałek odzyskam swoje moce, będę mogła pomagać. Nie będę miała w ogóle czasu, ale co z tego, skoro znów będę ratować życie ludzkie? Ja się nie liczę, ja tu jestem tylko po to, by oni mogli żyć. Tak, to był dobry dzień, ale poniedziałek będzie jeszcze lepszy. Chyba tylko ja lubię początek tygodnia” – mówiła do siebie w myślach.

*

Dzień dobry! :)

Co sądzicie o zachowaniu Briana? Macie nadzieję, że się poprawi, czy też spisujecie go na straty? Jestem ciekawa Waszego zdania ;)

Za korektę dziękuję Aivalar.

Pozdrawiam!