Sześć

Delilah cicho wspięła się na palcach, robiąc mały wgląd do kuchni. Piątkowy poranek nie przyniósł jej nic z wyjątkiem niewyspania. Mamy już nie było, pomyślała o nie pójściu do szkoły. Z drugiej strony jednak nie chciała mieć godzin opuszczonych, biorąc pod uwagę fakt, że matematyki nie rozumiała już dawno, a z historii nawet nie wiedziała o którym wieku mowa. Fizyka, chemia? Nie, to zdecydowanie nie była jej mocna strona. Miała trójki, dwójki, bardzo często nawet już ściąg jej się nie chciało robić. Wiedziała, że w razie czego ma jeszcze Kirsten, która uwielbiała przedmioty ścisłe i chętnie udzielała korepetycji. Francuski i hiszpański przychodziły zaś Del z niezwykłą łatwością.

Notatek w ogóle robiła, jej zeszyty wyglądały jak przypadkowy splot przypadkowych lekcji. Nauczycielki strasznie narzekały na „leniwą” uczennicę, mimo obrony ze strony pani Shell, która zawzięcie mówiła, iż z francuskiego najgorsza ocena dziewczyny to czwórka.

Na takich rozmyślaniach minęło brązowowłosej śniadanie, po posiłku spojrzała w lustro. Pomarańczowe źrenice były obwiedzione czarnymi obwódkami. Wyglądało pięknie, szczególnie w nocy, gdy świeciły… Ale ona nie potrzebowała takich oczu! Wzięła swoje brązowe soczewki i założyła je, ukrywając swoją naturę.

Szybko przeczesała włosy i wbiła się w jeansy i pomarańczowy sweter, dobierając do tego dodatki. Wrzuciła do torby książki i zeszyty, zamknęła dom i udała się w stronę szkoły. Dopiero, gdy spojrzała na kartkę zwisającą z drzwi szkolnych przypomniała sobie, że dziś ona i inni uczniowie mieli wolne.

Z uśmiechem pobiegła mokrym chodnikiem do domu, a wszedłszy do mieszkania roześmiała się w głos. Wyłączyła swój telefon i weszła na najwyższy poziom w jej domu… strych. Ciepłe, suche powietrze wypełniało pomieszczenie. Kurz był niemal wszędzie, nikt tu nie wchodził.

Od razu skierowała się w stronę małego okienka, przez które wlatywało trochę światła, chociaż go nie potrzebowała – jej źrenice dokładnie widziały wszystko. Sięgnęła do pierwszego pudełka, pchana intuicją. Jej palce dotknęły zeszytu, ze skórzaną okładką. Dziewczyna powoli odchyliła ją i spojrzała na pierwszą stronę.

Wiadomości o tigrihominemach – głosił napis na pierwszej stronie. Delilah należała więc do tigrihominemów. Kim oni byli, jak żyli, miała się dowiedzieć właśnie z tego zeszytu, napisanego przez jej ojca. Od razu wiedziała, że to on to napisał, była tego pewna.

„Tigrihominemy to ludzie, posiadający umiejętność przemieniania się w tygrysy, najczęściej są dobre. Nie poddają się często, jeśli to się zdarzy, wynika tylko i wyłącznie z konieczności. Ich hart ducha często jest wręcz przerażający, na Ziemi żyje ich jednak bardzo mało. Jeśli ktoś posiada moce tigrihominema, przynajmniej jedno z rodziców musiało należeć do tego gatunku. By jednak móc posiadać dzieci, tigrihominemy potrzebują unascorrillium, kamienia, którego w sproszkowanej formie przesypuje się do szklanki wody i pije codziennie, by móc przekazać swoje geny.

Nie jest on konieczny tylko w sytuacji, gdy oboje rodziców pochodzi od gatunku tygroludów.

Historia

Dawno temu, na ziemi nieznane było ludziom jeszcze zło. Jednak pewnego dnia, człowiek o imieniu Hayung wyłamał się ze schematu dobra i zaczął podżegać do buntu. Wielu ludzi odmówiło, lecz równie dużo poszło za Hayungiem. Dobrzy ludzie zrozumieli, że nie dadzą sobie rady sami. Błagali o pomoc wszystkie siły na ziemi, aż w końcu pewien szaman, imieniem Kaplam stworzył nas - tigrohominemy, mające pomóc w wyplenieniu zła, a potem umrzeć. Nie mogliśmy jednak dać sobie rady z tymi ludźmi, nazywanymi przez nas Ludźmi Cieni, walczyliśmy dzielnie, jednak Hayung spowodował śmierć wielu z nas. Zamknęliśmy ich więc podstępem na pewnej wyspie, nazwanej Wyspą Cieni. Wypełniliśmy naszą misję, ale nie zrobiliśmy tego co powinniśmy, by na świecie znów zapanowała harmonia i spokój. Powinniśmy umrzeć, ale śmierć naturalna nie była w stanie nam tego zrobić. Mogliśmy wiecznie cierpieć, dopóki nie zgładził nas strzał w serce lub obcięcie głowy.

Kaplam pozwolił nam żyć, ale nie rozmnażać się, jednak i to ominęliśmy. Zaczęliśmy wiązać się z kobietami z wioski Beyham, one kochały nas, my je… Jeden z nas bardzo chciał mieć dziecko, więc udał się do Kaplama z pytaniem jak ma to zrobić. On wręczył mu unascorrillum i powiedział jak go używać, tym samym wydając wyrok – spowodował, że zaczęliśmy się rozmnażać. Jednak nasze potomstwo nie miało już prawie żadnych mocy, my mieliśmy je w pełni. Co prawda żyliśmy, chociaż dobrze wiedzieliśmy, że nie powinno nas tam już być. Ludzie Światła nie byli w stanie nas zabić, nie chcieli być tacy jak Ludzie Cienia. Nasze dzieci umierały śmiercią naturalną, ze względu na to, że nie były w pełni mocy. Nasze żony również umierały, mijały lata… aż  z Wyspy Cieni uciekły kolejne wcielenia zła. Zabiły tych w pełni mocy, małe dzieci z cząstkami mocy zostały schowane. One również się rozmnażały, zło się rozprzestrzeniało, a one w ukryciu przed wszystkimi ludźmi walczyły ze złem, które już wśród ludzi rozprzestrzeniło się na tyle, że już prawie nikt nie był w stanie odróżnić dobra od zła.

Powstały ośrodki zła, w których ciągle roiło się od wypadków, nie były one jednak przypadkowe. To czyste wcielenie Ciemności, które powoduje śmierć wielu dobrych ludzi. Do nas, tigrohominemów, należy ratowanie tych osób. Jest to nasza misja, kontynuowanie tego, do czego zostaliśmy stworzeni.

Moce

Moce pełnych tigrohominemów są ogromne – ludzie, którzy je posiadają mogliby z łatwością doprowadzić do ogólnej katastrofy. Pełne moce to: widzenie w ciemnościach, umiejętność czytania w myślach, niewidzialność, wielka siła, a także to, że niemożliwe jest by pełny tigrohominem zmarł śmiercią naturalną. Musi zostać zabity strzałem w serce lub obcięciem głowy.

Natomiast dimidium (tigrohominemy, posiadające tylko jednego rodzica z rodu tigrohominemów) mają moce znacznie mniejsze – nie potrafią stawać się niewidzialne, czytać w myślach, nie posiadają tak wielkiej siły, umierają śmiercią naturalną, rzadko który dimidium potrafi widzieć w ciemności.

Kobiety – tigrohominemy

Kobiety z tego gatunku są niezwykłe – nie zostały stworzone przez samego Kaplama, ale same tigrohominemy przez pragnienie posiadania dzieci stworzyły je, tym samym tworząc możliwość pełnych mocy.

Kobiety z gatunku tigrohominemów rzadko kiedy dożywają piątego roku życia – jeśli jednak już przeżyją, mają szansę żyć bardzo długo. By jednak przekroczyć próg śmiertelności muszą codziennie pić napar z oscamillum – rośliny na zdjęciu.

Przyrządza się go dodając do gorącej wody dwóch średniej wielkości liści i trzech małych kwiatów. Do tego, żeby małe dziecko chciało pić, można dosypać trochę cukru lub wlać odrobinę miodu.

Choroby

Tigrohominemy nie zapadają na choroby zwykłych ludzi; jeśli jakaś choroba dotknie jednego z gatunku leczy on się sam, gdyż zwykłe leki nie mogą mu pomóc.

W przypadku obrażeń, uzyskanych pod postacią tygrysa, można je bardzo łatwo wyleczyć w postaci ludzkiej. Znacznie gorzej jest z tymi uzyskanymi w świecie realnym – u tygrysa bolą one i nie pozwalają normalnie funkcjonować. Goją się wolno. Mimo tego ich skóra jest zdecydowanie bardziej odporna na wszelkie zadrapania, rysy i rany niż zwykłych ludzi”.
Delilah czytała zdziwiona. To był zaledwie początek kilkutomowej „encyklopedii”. Wszystko, czego tak bardzo pragnęła się dowiedzieć było tu! Tak blisko, na wyciągnięcie ręki, wystarczyło zaledwie zrobić parę kroków po schodach i pomyszkować w starych pudłach. Zaczęła czytać ponownie. Wchłaniała wiedzę jak wysuszona gąbka na środku pustyni, na którą nagle spadł zbawienny deszcz. Wreszcie wyjaśniło się tyle spraw związanych z jej życiem! Tyle tak bardzo ważnych rzeczy, o których nie miała pojęcia ani ona, ani Katie! Tak bezcenna wiedza była wtaszczona tu, do tego pomieszczenia, do którego nikt już dawno nie zaglądał. Mimowolnie przetoczyła wzrokiem po przedmiotach znajdujących się na strychu. Wszystko było dokładnie ułożone, nie można było powiedzieć, że panuje tam bałagan. Żadnych walających się rzeczy, wszystko albo w pudełkach, albo skrzętnie posegregowane i poukładane. Była pewna, że ojciec spędzał tu wiele czasu na pielęgnowaniu pamiątek – on był raczej fanem czystości i porządku. A mama? Wieczna bałaganiara, roześmiana, z błyszczącymi oczyma… Chociaż właściwie nie. Jej piękne, zielone oczy nie błyszczały już tak pięknie szczęściem. Czaiła się w nich tęsknota, pomieszana ze strachem i czymś jeszcze. Pragnieniem po prostu bycia? Bycia bez żadnych magicznych zdolności córki? Tego Del nie rozumiała. Jej spojrzenie oprócz książek przyciągnęły dwie dość spore kupki listów, przewiązane pięknie zdobioną wstążką. Z pewnym wahaniem, ale sięgnęła po nie.

Otworzyła pierwszy i zaczęła czytać.

„Droga Kocico!” – głosił nagłówek. Ojciec zawsze nazywał ją kotem, ze względu na kocie oczy…

„Tak bardzo pragnę ujrzeć cię znowu. Jesteś nieziemsko piękna i tak cudownie pociągająca, nie wiem czy wytrzymam do naszego następnego spotkania. Nie mogę sobie poradzić z pewną sprawą i nie wiem ile to potrwa. To dla mnie bardzo ważne, być może kiedyś dowiesz się co to takiego, lecz nie mogę Ci tego teraz wyjawić, najdroższa!

Mam nadzieję, że Ty także tęsknisz, bo moje myśli to jeden wielki zlepek wspomnień z Twoim obrazem w roli głównej. Jesteś tak oszałamiająco piękna, że chyba powinienem przestać o Tobie myśleć, ponieważ za każdym razem, gdy moje myśli zalewasz Ty, serce tak mi łomoce w piersi, że boję się, żeby czasem się stamtąd nie wyrwało! Och, tak do Ciebie tęsknię! Nie potrafię ubrać w słowa tego jak Cię pożądam, jak często wyobrażam sobie, że leżysz w moich objęciach szczęśliwa i pałająca szczęściem, droga Kocico!” – Delilah chciała przerwać czytanie listu, w końcu to szczegóły życia jej rodziców, ale ciekawość zwyciężyła. „Te moje złe przyzwyczajenia” – pomyślała tylko i zachichotała. „Nie wiem jak mam uspokoić te żądze, jesteś tak cudowna, tak olśniewająca, że milion najpiękniejszych słów świata nie jest w stanie tego oddać. Och, tak często i jakże chętnie o Tobie marzę! Oddałbym wszystko, byleby choć raz to marzenie się spełniło! Nie mogę już dłużej pisać tego listu, bo zdaje się, że moje serce już nie wytrzyma bólu, rozdzierającego je, że jeszcze tak długo do naszego następnego spotkania. Napisz prędko do mnie, moja najdroższa Kocico!” – tak krótko? – zapytała brązowowłosa z nieukrywanym żalem w cichą przestrzeń strychu. Schowała list do koperty i wzięła drugi, wyraźnie pisany pismem jej matki.

„Mój najmilszy!
Nie wiem co to za sprawa, o której piszesz, ale skoro jest ona bardzo ważna to wypełnij ją jak najlepiej potrafisz, a wiem, że potrafisz na sto procent.
Najdroższy! Ja również czekam na nasze spotkanie! Ze wstydem muszę przyznać, że także często o Tobie marzę, o tym jak przyciągasz mnie do siebie i całujesz, najpierw delikatnie, a potem coraz bardziej pożądliwie, aż w końcu… w tym momencie zawsze odrywam się od marzeń, jakby nie chcąc się splamić. Ale ja tego pragnę, Rhettcie! Pragnę Ciebie! Nawet nie wiesz jak bardzo tęsknię do chwili naszego spotkania… Wiem, że to coś poważniejszego niż zwykły romans, że oprócz kochanków jesteśmy także przyjaciółmi, że spokojnie mogę Ci powierzyć swą tajemnicę, a Ty niczym przyjaciel pomożesz i doradzisz.

Wiem także, że możesz mnie gorąco całować, co wprost uwielbiam! Nie możesz mi tego odmówić przy następnej wizycie. Moje żądze także są niezaspokojone! Rhett, och, Rhett, moja bratnia duszo! I co ja mam zrobić, skoro jesteś tak daleko? Setki kilometrów stąd! Wiem, że nie jest to zbyt wiele, ale moje serce rozrywa się na kawałki, wiedząc, że nie mogę Cię mieć tu przy sobie! Nie możesz mi powiedzieć co to za sprawa, a mnie trawi od wewnątrz niepokój, chociaż tak bardzo Ci ufam!

Proszę, bądź ostrożny. Nie chcę Cię stracić, a jeśli już, to proszę, daj mi Cię raz jeszcze zobaczyć! I daj mi zachować marzenia… które są często nieprzyzwoite, lecz mimo to nie potrafiłabym chyba już bez nich normalnie funkcjonować! Chyba, że urzeczywistniłbyś je… a tylko na to czekam.

Twoja oddana i czekająca Katie.”

Więcej Delilah nie miała odwagi czytać. Zrobiło jej się gorąco i powróciła do wiadomości o tygrysach, uprzednio sprzątając listy. Właściwie nie powinien jej dziwić gorący romans rodziców, chociaż – miała wrażenie, że rodzice byli od zawsze, po prostu byli. Bez żadnego polotu, żadnych wrażeń. A tymczasem oni romansowali w taki sposób o jakim ona zawsze marzyła…!

*

Dzień dobry!
Myślałam, że wytrzymam na Onecie, jako, że jednak niecierpliwa ze mnie dziewczyna - nie wytrzymałam...
Przeniesienie na Blogspot to chyba jedyne możliwe wyjście.
Zakładki pozostawiłam Onetowskie.

Mam nadzieję, że ten rozdział wyjaśnił Wam część niejasności. Historia tygrysów wydaje Wam się ciekawa? Mam nadzieję, że tak :)
Pozdrawiam ;)